De 24-jarige Caroline Pino vertrok op 10 juli 1996 samen met kennis Mark op liftvakantie van Nijmegen naar het Rainbow Gathering festival in Salto Portugal. Hier kwamen ze 10 dagen later aan. Op 24 juli begonnen Caroline en Mark aan de terugreis. Dit omdat Caroline op 28 juli had afgesproken om haar familie bij een camping in Parijs te ontmoeten.
Op 25 juli krijgen de twee een lift van een Fransman in een wit busje. Na onenigheid met Mark besluit Caroline alleen verder door te reizen en reist met deze Fransman verder, terwijl Mark uiteindelijk liftend twee dagen later in Nederland aankomt. Caroline werd door de Fransman afgezet in Castet bij een truckers café.
Op 26 juli wordt er geregistreerd dat Caroline een cheque heeft gewisseld voor honderd gulden bij een wisselkantoor in Rennes. Dit is de laatste plek waar zij is gezien. Hoe ze van Castet naar Rennes is gereisd is niet bekend. Die rit naar Rennes ligt niet op de route naar Parijs. Caroline komt vervolgens nooit bij haar familie op de camping aan.
Op 7 augustus 1996 vindt een wegwerker het lichaam van Caroline naast een oprit van een weg richting Parijs. De locatie behoort tot de gemeente Orsay (Essonne). Ze ligt in slechts een BH en een slip met opgetrokken knieën in een slaapzak. Ze blijkt te zijn gewurgd en heeft een rib gebroken. Het kan niet meer worden vastgesteld of ze seksueel misbruikt is.
Ik noemde haar altijd mijn grote lieve Pipi Langkous, zegt moeder Wil Vreeburg. Caroline was creatief, humoristisch en een vriendelijke meid, die het goede nastreefde, toch was ze niet het doorsnee-succesvol meisje van 24 jaar. In haar jeugd kende Caroline problematische jaren na de scheiding van haar ouders en het moeilijke contact met haar biologische vader. Ze was een opstandige puber die haar middelbare school niet afmaakte. Ze kwam terecht op Eigenwijs, de opleiding in Nijmegen voor jonge mensen die in het reguliere onderwijs waren vastgelopen. Daar vond ze haar draai en werd maatschappijkritisch, actief en betrokken. Langzaam werd ze een mooie volwassen vrouw.
Direct na het aantreffen van het lichaam van Caroline wordt er onderzoek verricht door de Franse politie. Toch maakt de Franse politie ook veel fouten en laat grote kansen om de dader te vinden liggen. Het duurt in eerste instantie drie maanden voordat het lichaam van Caroline naar Nederland kan komen om begraven te worden. Daarnaast wordt moeder Wil niet op de hoogte gehouden van het onderzoek en zorgt dit voor veel frustratie. Het duurt jaren voordat de politie in Frankrijk, Spanje en Portugal getuigen spreekt of mogelijke verdachten vindt.
Moeder Wil heeft in 1997 een brief geschreven aan de toenmalige minister, waarop ze het antwoord ontving dat Nederland zich niet kan bemoeien met het politieonderzoek in Frankrijk. De minister beloofde zich in te zetten waar mogelijk. In 2017 zocht het coldcaseteam Oost-Nederland contact met de Franse politie, wat in 2018 leidde tot overdracht van het gehele dossier. In Nederland is onderzoek gedaan: enkele van de materialen die in 1996 zijn gevonden – zoals de slaapzak van Caroline – zijn de afgelopen tijd opnieuw onderzocht. Alle resultaten zijn in een internationale DNA-bank gevoegd. De zaak is in Frankrijk inmiddels verjaard, naar Nederlands recht zal de moord nooit verjaren, maar ook in Nederland wordt er momenteel niet actief meer onderzoek gedaan.
Het is nooit te laat om te praten voor Wil. Vanaf dag één is ze bezig om politie, justitie en politiek in beweging te krijgen voor haar dochter. Een jaar na de moord op Caroline besteedde Peter R. de Vries meerdere afleveringen van zijn programma aan de mysterieuze dood vaan haar dochter. Wil schreef vele brieven aan de politiek, bleef aan de boom schudden in Frankrijk en Nederland, en schreef zelfs in 2000 een boek Caroline.
Maar nu bijna 28 jaar later zijn er nog steeds geen antwoorden. “Waarom is Caroline vermoord?” Wil: “Nabestaanden van moord in het buitenland lopen tegen zeer gecompliceerde procedures aan. Het Ministerie van Buitenlandse Zaken werkt hier vaak niet goed aan mee. Daarom doe ik nu een oproep aan de politiek, om hier voor alle nabestaanden van moorden in het buitenland verandering in te brengen. Wij willen ook zo graag antwoorden en kunnen dit onmogelijk alleen. Kunnen wij op uw medewerking rekenen?
